ROZPACZ PLACUSIA

fot.Krystyna Flis

ROZPACZ PLACUSIA

Placusiu, czemu tak płaczesz? Takie rozpaczliwe kółka miauku rozsypujesz po całym domu. Kochałeś ją, prawda Placuszku, kochałeś. Od pierwszej chwili zaprzyjaźniliście się ze sobą. Byłeś rudym śmiesznym kłębuszkiem, gdy was przyniosłam. Jacek zaczął ganiać po mieszkaniu, wszystko sprawdzać, a ty od razu do Zuzi, do tulenia się, zabawy. Ona nie miała nigdy dzieci, stałeś się jej  zastępczym synkiem. Nie rozstawaliście się, zawsze razem. Ganianina po domu z braciszkiem, zrzucanie figurek z półki, wędrówki po firankach, ale co chwila musiałeś sprawdzać, gdzie Zuzia. Och, tak kochałeś ją. Romansu nie mogło być między wami, ty wykastrowany, ona wysterylizowana, ale miłość była. Wzruszająca.

Chodź do mnie na kolana, poprzytulam cię. Masz taką smutną minkę. Boże, jak ty schudłeś! Prawie nic nie jesz, kocie. Bardzo to przeżywasz, prawda? Ona była już naprawdę stara. Ta babuleńka miała ze dwadzieścia lat. Ty też nie młodzieniaszek. Dwanaście lat jak na takiego futrzaka to zupełnie przyzwoity wiek. Jacek, patrz, zupełnie nieźle się trzyma, prawie nie zauważył nieobecności Zuzi. A ty tak cierpisz.

Nie zapomnę nigdy dnia, w którym odeszła. Od kilku dni się pokładała, już nie jadła, widać było, że jest bardzo słaba. Siedziałeś przy niej, patrzyłeś, aż umarła. Owinęłam ją w biały całun, włożyłam do pudełka po butach i wystawiłam na taras. Było ciemno i zimno. Nie miałam siły wychodzić już tego dnia, żeby ją zakopać. Wtedy tak rozdzierająco zacząłeś miauczeć. Nie mogłam wytrzymać. Bałam się, że jak cię wypuszczę, to rozszarpiesz pudełko, czy co. Ale gdy otworzyłam drzwi, podbiegłeś do niego, polizałeś wieko, miauknąłeś i wróciłeś do domu.

Chociaż teraz nadal przeżywasz tak boleśnie  żałobę. Chodzisz i płaczesz. Nawet jak przyniesiono nam nową kotkę. Przywitałeś się z nią, popatrzyłeś i odszedłeś. Może też się z nią kiedyś zaprzyjaźnisz. Śpisz kociaczku, uspokoiłeś się na trochę. To przejdzie, z czasem zapomnisz, nie będziesz tak cierpiał.

2.02.2016r.