piątek, 25 listopada 2011

DEPRESJA

fot.Ewa Świetlik-Amarowicz


DEPRESJA

Chciałbym porozmawiać o depresji. No tak, ja chciałbym, ale kogo to interesuje. Nikogo to nie obchodzi. Ludzie wolą w swoim złudnym, naiwnym myśleniu wyobrażać sobie, że świat jest piękny i dobry. A on jest zły i okrutny. Taka jest prawda. I prawdą jest, że nikt nie przejmuje się cudzym cierpieniem. Prawdą też jest, że w ludziach jest tylko zło, fałsz, obojętność na innych.
Kobiety? Nie ma bardziej egoistycznych i pustych istot od młodych kobiet. Obchodzi je tylko własne piękne ciało i to, jakie nim wrażenie robią na innych. Żadnej logiki w ich myśleniu. O jakiej mądrości można mówić u kobiet?! Pamiętam, jak byłem w szkole średniej, a miałem bardzo wyidealizowany obraz kobiety jako istoty czułej, dobrej, wrażliwej, spotkałem się tylko z ich egoizmem, pustką intelektualną i duchową, i bezgranicznym okrucieństwem.
Jestem błędem. Moje życie pozbawione jest kompletnie sensu i celu. Ślub moich rodziców był błędem, moje narodziny były błędem. A to wszystko, co dostałem w dzieciństwie, to jedno wielkie nieporozumienie. Po co ja żyję? Każda chwila życia przedłuża tylko moją mękę. Tak widziałem świat i siebie, jak miałem piętnaście lat i teraz, po dwudziestu latach,  patrzę na życie tak samo. Tylko mniej jeszcze w tym życiu sensu i zupełnie już nie ma nadziei.
Miłość? To wielki egoizm. To tylko potrzeba zawładnięcia kimś, podporządkowania sobie. Nie ma bardziej okrutnego uczucia od miłości.
Szczęście? Tylko podli, mali, egoistyczni ludzie mogą być szczęśliwi. Jak może być szczęśliwy człowiek , gdy tyle podłości jest na świecie? Tyle cierpienia, wojen, terroryzmu, niesprawiedliwości. Tylko najgorszy, zapatrzony w siebie egocentryk może  być szczęśliwy w takim świecie.
Nie ma sensu żyć. Po co ja jeszcze żyję? Mam przeczucie, że to się niedługo skończy. To moje parszywe życie. Na szczęście.

poniedziałek, 21 listopada 2011

PŁASKI




PŁASKI


Czas, czas. Pusty. Czas jest pusty. Wypcham czas. Czym wypchać czas? Taki pusty. Czas jest w przestrzeni. Przestrzeń jest ciasna. Ciasna przestrzeń. W ciasnej przestrzeni stoi łóżko. Łóżko jest metalowe i ma materac. Goły materac. Na materacu leżę i patrzę w sufit. Sufit jest stary, szary, stary, szary. Czas, pusty czas. Wypełniam go szarym sufitem. Dosypuję do czasu plamy . Plamy z sufitu. W czasie rozpływają się plamy. Chlupoczą w czasie głucho. Mało ich do wypełnienia czasu. W przestrzeni stoi szafka. Szafka jest stara i pusta. Czas w szafce jest pusty. Szafka obija się o brzegi czasu. Głucho. Obijanie jest głuche. Prawie nie słychać. Nie wypełnię czasu szafką. Czas się nie zmieści w szafce . Wypłynie. Słyszę chlupot czasu wypływającego szafki. Płynie, szumi. Płynę na fali czasu. Fala czasu. Fala. Chlupocze. Nie ma czasu? Jest czas. Wypełnić czas.
Wstanę.
Wstałem. Poruszam się w czasie i przestrzeni.
Na łóżku stawiam szafkę. Szafka stoi na łóżku w czasie. Na szafce stawiam krzesło. Buduję tron. Siadam na nim. Jestem królem. Siedzę na tronie w czasie i przestrzeni. Jestem królem czasu. Złóżcie mi pokłony.

- Ty się kiedyś doigrasz, chłopie. Mało ci dwóch tygodni izolatki? Złaź stamtąd!
Zabieram ci szafkę i krzesło. Może wreszcie się opanujesz!

Czas. Znów pusty czas. W pustym czasie puste łóżko. Łóżko stoi w pustym czasie. Postawię je a boku. Zmienię. Przestrzeń w czasie. Łóżko stoi na boku w pustym czasie. Ja leżę na boku łóżka w pustym czasie. Czas jest płaski. Jestem płaski w czasie. Płaski.

KRZESŁO NA SZAFCE

fot.Ewa Świetlik-Amarowicz

KRZESŁO NA SZAFCE

Kiedy po raz pierwszy jechałam do tego Domu Poprawczego, zastanawiałam się, co ja mogę dać tym chłopakom? Pomyślałam, że jedyne, co mogę, to akceptacja. I tak przebiegają te rozmowy .
Ci chłopcy nie mają szans w gruncie rzeczy. Miejsce, w którym  są, nie sprzyja ich rozwojowi, nie daje poczucia bezpieczeństwa. Mają wprawdzie warsztaty, na których mają uczyć się przekształcać swoją złość w coś innego niż agresja, ale wszyscy, którzy ich otaczają, czyli strażnicy, wychowawcy i nauczyciele, sami tego nie umieją.
Różnie rozmawia mi się z tymi chłopakami. Większość ma tak zablokowany dostęp do siebie, że poza wygłupy nie wychodzą. Ale jest jeden. Ciekawy świata, refleksyjny wobec siebie. Z nim mam świetny kontakt. Ale czy ma szansę? W takim środowisku? Robert czyta. Ciągle przynoszę mu nowe książki. Połyka je. Interesuje go duchowość, zastanawia się nad swoim życiem. Mówi do mnie: To niemożliwe, żeby działały u mnie tylko geny. Przecież ja miałem parszywe życie. Matka mnie oddała do domu dziecka, jak miałem pół roku. Gdy miałem siedem lat, adoptowali mnie obcy ludzie. Ale ojciec zaraz zaczął mnie bić. Początkowo matka mnie broniła, jednak szybko przestała. Potem i ona mnie biła. Jak ja mogłem normalnie się rozwijać? Kiedy nikt nigdy mnie nie kochał?
Sprawdzam zawsze oceny chłopaków ze sprawowania. Codziennie ich oceniają. Zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, że ma najgorsze u najbardziej spokojnego, starego nauczyciela. Pytam więc, co się dzieje, że on tak na ciebie działa. Bo obiecuje mi coś, a potem nie spełnia, zapomina. To patrz, co ci to robi, mówię. Przyglądaj się, jak działa, co robić. Pani to też, zawsze na swoje kopyto. Wiem, co mi to robi. Wpieprza mnie, jak ktoś mnie olewa.
Ostatnio przyjeżdżam i dowiaduję się, że Robert w izolatce. Przez dwa tygodnie ma nie chodzić do szkoły, nie wychodzić. Kompletnie odizolowany. Bez kontaktu z innymi. Jakież to straszne przestępstwo zrobił, pytam? Niech sam powie. Poprosiłam, aby przyprowadzono go do mojego gabinetu. Co się stało? Okazało się, że chłopak znudzony lekcją i niesympatycznym, wyniosłym nauczycielem, pisał sobie spokojnie w notatniku: Jebany Wrzesiński. Wiele stron, powtarzał w kółko te dwa słowa. Nauczyciel to zobaczył, zabrał mu zeszyt. On prawdopodobnie ostro zareagował i znalazł się w karcerze.
Było w nim łóżko z gołym materacem, szafka i krzesło. Nic nie mógł robić, z nikim rozmawiać.  No to postawił szafkę na łóżku, na niej krzesło i usiadł na nim. Wtedy wpadł strażnik i zabrał mu szafkę i krzesło. No to on przewrócił łóżko na bok i położył się na nie.
Czy uda pomóc mi się temu chłopcu wbrew temu, co tam robią, czy jest już całkowicie stracony? Nie wiem, nie wiem…