E TAM...

...

 

E TAM

            Pomyślałam sobie, e tam, koniec już z tym tłumaczeniem dzieciakom, co czują. Może im raz uświadomić, co czują inni. A więc na kolejnych zajęciach z pięciolatkami zaproponowałam zabawę w autobus. Usiadły na krzesełkach, jedno za drugim. Autobus jedzie, dzieciaki kasują bilety, pokazują sobie, co za oknem, rozmawiają przez komórki. Kolejny przystanek. Wsiada babcia, czyli ja. Z wielką torbą, z laseczką. Usiłuje skasować bilet. Łapie się bezradnie za oparcia siedzeń. Trzęsie się. Dzieci przyglądają się z zaciekawieniem. Niektóre uśmiechają. Inne patrzą z wyraźnym zdumieniem. Reakcji innych nie ma.

            Przerywam grę. Teraz omawiamy sytuację. Zastanawiamy się, co czuła babcia. Tak, stara, zmęczona, ciężko jej, trzęsie się. Jaka na to rada?

-Mogę wziąć jej torbę- mówi Kasia.

-A ja laskę- dodaje Szymonek.

-Ja się posunę, to się oprze- Pawełek.

-Unicestwić babcię!- woła Patryk.

            No dobra. Spróbujemy idealną sytuację. Babcia znów wchodzi, trzęsie się, nie może sobie poradzić ze skasowaniem, potyka się. Patryk cicho strzela z palców. Kasia stara się zabrać babci torbę. Reszta patrzy w okno. W końcu nie wytrzymuję, zbliżam się do Pawełka.

-Chłopczyku, czy mógłbyś mi ustąpić miejsca?

Dzieci otwierają oczka ze zdumienia. Z czymś takim jeszcze nigdy się nie spotkały. Trudne to dla nich, bolesne, traumatyczne przeżycie. Nigdy nie były w takiej sytuacji. To nie one są najważniejsze. Komuś innemu trzeba pomóc, skupić się na kimś innym. Szok.

E tam, wszystko jedno. I tak będę im pokazywać,  co czują inni. Mimo wszystko.

16.11.2012r.

KALOSZE

...

 

 

 

KALOSZE

            Miałam na nóżkach nowe kalosze. W lewej ręce dużą i ciepłą rękę taty. Szliśmy przez park. Ciepło ci, pytał tata. Ciepło, mówiłam rozpromieniona. Jakie masz piękne kalosze, mówił tata. Czerwone, wołałam i właziłam w kałuże.

            Było po deszczu, kałuż się narobiło tyle, że mama włożyła mi te nowiuteńkie kalosze. No i przyjechał tata. Nie widziałam go dawno i pamiętałam tylko ze zdjęcia. Uśmiechał się do mnie i trzymał za rękę. Chciałam tak iść po parku, po kałużach z tatą do końca życia. Opowiadaliśmy sobie, co widzimy. Że wróbel pije wodę, że liście kolorowe,  że patyczki ułożyły się w literkę M jak Magdusia. Ciepła ręka taty, kałuże, Magdusia. Niech tak będzie, niech tak będzie!

            Musimy wracać, zrobiło się późno, powiedział tata. Na pewno bolą cię już nóżki. Bolały mnie już trochę, ale nie chciałam nigdzie wracać, chciałam tak iść i iść, a potem opowiedzieć mamie, jak było wspaniale. No dobrze, możemy wracać.

            Jak ona wygląda! krzyczała mama,  gdzie wyście byli? Chodziliśmy po parku, mamusiu! Po parku, w deszczu? Oszalałeś. Nawet dziecku lizaka nie kupiłeś. Nawet na to cię nie stać. Tato stał blady, skubał kurtkę. Nawet lizaka, mama szarpiąc ściągała ze mnie płaszczyk, zdejmowała kalosze. Odwrócił się i wyszedł zamykając cicho drzwi.

Nigdy już nie wrócił. 

7.2012r.