 |
| LIST Z BRZUCHA |
LIST Z BRZUCHA
Postanowiliśmy
się wybrać do parku, jak co niedziela. Na ukochany niedzielny spacer całą
szóstką. Łukaszek jeszcze w wózeczku, Alinka i Tadzik na rowerach, Piotruś woli
wrotki.
-
Tato, mamo, mamy list w skrzynce!- krzyczała Alinka, a mnie serce podeszło do
gardła. Nie wiedziałam, jak zareagują, czy będą płakać, złościć się, obrażać?
Boże, jak to przyjmą… Całą noc pisałam ten list. Wiele razy. Wybrałam
prześliczną, kolorową papeterię. A i tak obrysowałam list kwiateczkami i
ptaszkami. Rano jeszcze raz czytałam, zakleiłam, zaadresowałam i wrzuciłam do
skrzynki. Teraz Andrzej wyjmował go i czytał zdziwiony adresatów: Alinka,
Tadzio, Piotruś i Łukaszek Grześkowiakowie.
-
Hura, to do nas!; krzyknął Tadzio, a Alinka:
-
Daj, ja go będę czytała, ja!
Tu
nie było protestów. Ona czytała najlepiej z całej czwórki i jako jedyna z
przyjemnością.
-
Pójdziemy do parku i tam przeczytasz, gdy siądziemy na ławce, zawyrokował tata.
Pobiegli. Wlokłam się za nimi, unikając spojrzeń rozbawionego Andrzeja. On się
śmiał, a mnie cierpła skóra.
Kochani!
Alinko, Tadziu, Krzysiu, Łukaszku i Piotrusiu!
Jestem tak blisko Was, choć Wy jeszcze mnie
nie widzicie. Słucham Waszego śmiechu, przekomarzań, słucham, jak
śpiewacie. Tylko jak się kłócicie, to
nie lubię. Wtedy się trochę boję. Ale tylko trochę. Bo wiem, że jak mnie
zobaczycie, to od razu będziecie mnie kochać. Bardzo chciałabym, żeby mnie
Alinka przytulała. Marzę o tym, jak Łukaszek będzie pokazywał mi jak się robi
babki z piasku, a Tadzio nauczy mnie jeździć na rowerze. Bardzo chciałbym też
umieć grać na flecie jak Piotr.
Weźcie mnie do zabawy w miasto. Kiedy
słucham, jak jeździcie samochodami, robicie sklepy i place zabaw, nie mogę się
doczekać, żeby już być z Wami.
Mama mi mówiła, że dzisiaj idziecie na basen.
Jak będziecie nurkować, pomyślcie o mnie, będziecie wtedy czuli to co ja teraz.
Bo ja właśnie tak pływam.
Całuję Was bardzo, bardzo. Czekajcie na mnie…
-Kto do nas
napisał?- Łukaszek.
-Zupełnie,
nie wiem.- Alinka
-Już
wiem, to chyba piesek, będziemy mieli pieska, hurra!
-Myślę,
że to nie piesek- wyszeptał Piotr i nachylił się do ucha Alinki.
Podniosła
na mnie oczy nagle zarumieniona.
-Mamusiu,
to prawda?-rzuciła się w moją stronę. -Pokaż, pokaż brzuszek. Ojej, jaki duży.
Mój kochany braciszku albo siostrzyczko, my ciebie już kochamy, nie martw się.
Wszystkiego cię nauczę, będę się tobą opiekować.
-Trzymaj
się, stary, czekamy na ciebie.- Mocna rączka Piotra leciutko mnie poklepywała.
Łukaszek i Tadzio tulili się. Łzy leciały mi strumieniami. Andrzej się
uśmiechał. – Poradzimy sobie, widzisz. Na pewno poradzimy.
31.10.2012r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz